21 oktober 2025
Vandaag lagen we weer samen op het strandje. Daar gaan we vaak heen om te kijken of er nog mooie jongens te verschalken zijn. Maar die waren er niet deze keer. Ik zocht een strandbedje voor ons uit en daarop lagen we een uurtje. Naast elkaar, bovenop elkaar, strelend en zoenend. Ik vertelde hem over het godsbeeld van Spinoza. Hij vond dat mooi. Sommige mensen weten veel zonder dat ze er ooit over gelezen hebben, alsof sommige kennis hen al met hun geboorte is meegegeven. Arthur is zo iemand. Hij hoeft niet meer te lezen. Sommige mensen klagen erover dat jongeren niet meer lezen, maar dat is kennelijk ook niet altijd nodig. Het voelt voor mij alsof ik alle wijsheid waarover ik las ook voor hem heb gelezen en voor hem nalaat. Alsof mijn kennis en weten in gedachtewolkjes naar hem is overgesprongen. Boomer en zoomer. Hij vindt mij wijs. Ik vind hem wijs voor zijn achtentwintig jaren.
De laatste tijd communiceren we vaak meer door te zwijgen dan door te praten. Ondanks de fysieke stilte voelt dat als een heel bijzondere wervelende energie die over ons heen hangt. Hoe langer we zwijgen, hoe meer het ons overrompelt. Een warm woordloos bad waarin we ons laten drijven. En als we iets zeggen blijken we vaak hetzelfde te zeggen en onze woorden elkaar te kruisen. En als Arthur weer vertrokken is lig ik nog een poos bij te komen, na te genieten van de zinderende stilte die nog steeds in mijn lijf tintelt. Waarom zou ik opstaan en iets gaan doen? Ja, nu schrijf ik erover, maar hoe kan ik in woorden de tederheid van een kus, zijn aai door mijn haren en mijn lik aan zijn neus beschrijven? In die stilte denk ik nooit aan seks omdat dat maar een flauwe afspiegeling lijkt van werkelijk samenzijn. Doen door niet doen is veel mooier. Hij weet niet wie Lao Tse is, wat tao is, maar weet het juist daardoor heel goed.
Het hoort waarschijnlijk bij de Finse mentaliteit om niet te veel te praten en elkaars zwijgen te respecteren. Dat leer ik van hem. Ik praat, vertel en schrijf graag over mijn ontdekkingen. Over van alles waar ik enthousiast over ben op het spectrum van spiritualiteit tot sterven, van astrologie tot sterrenkunde, van psychologische tot lichamelijke gezondheid. Anderen worden daar wel eens moe van. Arthur niet. Die luistert graag, liever dan dat hij praat. Hij die praat, weet niet. En hij die weet, praat niet. Zoiets zal Lao Tse wel ergens gezegd hebben. Dat klinkt niet positief voor mij met al mijn enthousiaste bekeringsdrang. Maar mijn Zon, de pratende Mercurius en de vurige Mars staan bij elkaar in mijn horoscoop, dus het hoort kennelijk bij me. Let it be. Veel woorden van mij zijn voor Arthur overbodig, hoewel hij er toch van geniet. Geniet van herkenning van iets waarin we ons met elkaar verbonden voelen.
Tijd om afscheid te nemen. Nuku hymy huulillasi. Slaap met een glimlach op je lippen. Maar laatst kon ik bijna niet slapen van al dat geglimlach. Gewoon gelukkig zijn is Arthurs wijze les. Hij maakt mij gelukkig. We bestrooien elkaar met onze kusjes in wolken van hartjes. Net zoals met de stilte waarin we elkaar onderdompelden.
Gepost in Second Life 
Geen reacties »
9 oktober 2025
Na het eindelijk eens lezen van De Steppewolf van Hermann Hesse, pakte ik weer zijn boek Siddharta. Dat verhaal vind ik eigenlijk veel warmer en mooier, maar ik had het na mijn studententijd niet meer gelezen. Siddharta trekt als zoon van een priester met zijn vriend Govinda de wereld in om een samana, een bedelmonnik te worden. Na enkele jaren horen zij over de boeddha Gotama en begeven zich onder zijn volgelingen. Govinda blijft bij zijn nieuwe meester, maar Siddharta gelooft niet dat woorden bevrijding en innerlijke vrede kunnen brengen en trekt alleen verder. Maar omdat hij die bevrijding maar niet kan vinden, stort hij zich na een ontmoeting met de courtisane Kamala in haar wereld van genot. Koopman Kamaswami leert hem een handelaar te worden en rijkdom te verwerven. Maar Siddharta’s ziel begint in dit wereldse leven aan een schrijnende leegheid te lijden zodat hij weer verder trekt.
Bij een rivier wil hij hopeloos een einde aan zijn leven maken, maar na het horen van het goddelijke Om wordt hij gered door de veerman Vasudeva die hem leert naar de rivier te luisteren. Hij gaat bij hem in zijn hut wonen en leert veel van de rivier terwijl de twee mannen er samen op een boomstam eindeloos lang naar zitten te luisteren. Daarin vloeien verleden, heden en toekomst samen en hoort hij zelfs een schaterlach. Alles wordt één en ook het onderscheid tussen het wereldse en het spirituele verdwijnt. Siddharta vindt de innerlijke vrede door gewoon te luisteren. Intussen heeft Kamala zich bekeerd en steekt op weg naar Gotama de rivier over, samen met de zoon van Siddharta. Na het overlijden van zijn moeder wil die echter niet bij hem en Vasudeva blijven wonen, maar de wereld in trekken. Met moeite en pijn laat Siddharta hem gaan, want ook hij zal van alles moeten meemaken voordat hij bevrijding vindt. Ook Govinda komt nog langs en hij leert Siddharta’s wezen kennen door hem op het voorhoofd te kussen.
In mijn vroege studententijd heeft dit boek zonder meer bijgedragen aan mijn spirituele ontwikkeling. Als ik twijfelde aan wat ik eigenlijk met mijn leven wilde, kwam vaak het beeld op van de rivier en leek het me heel mooi om een veerman te worden. Ook ik was zoekende en raakte maar niet verlicht. Het idee dat alles uiteindelijk één is, heb ik al van kinds af aan gepropageerd, en vrienden vroegen zich wel eens af waar ik dat vandaan had. Maar zelf wist ik dat ook niet. Soms grapte ik dat ik als baby in een pot met lsd was gevallen. Het is ook niet zo dat ik die ‘denkbeelden’ door druggebruik heb gekregen, want eerder is het zo dat ik in dat laatste een bevestiging vond van wat ik al lang dacht. Net zoals ik mijn wijsheid niet van Osho heb, maar eerder een bevestiging in zijn ‘woorden’ vond. “Sommige dingen wéét je gewoon,” zei Mellie Uyldert. Maar dat is kennelijk niet iets wat je kan bedenken. Want verstandige mensen luisteren niet naar wat het water in al zijn verschijningsvormen te vertellen heeft.
Een van de prachtigste passages van het boek vind ik hoe Siddharta zijn vriend over een steen vertelt. “Maar nu denk ik: deze steen is steen, hij is ook dier, hij is ook God, hij is ook Boeddha (…) omdat hij dat alles al lang en altijd is (…) daarom houd ik van hem, vind ik waarde en zin in elk van zijn aderen en holtes, in zijn geel, in zijn grijs, in zijn hardheid, in de klank die ik hoor wanneer ik op hem klop, in de droogte of vochtigheid van zijn oppervlak. Er zijn stenen die als olie of zeep aanvoelen, en andere voelen als bladeren aan, weer andere als zand, en elk van hen is iets bijzonders en bidt het Om op zijn eigen manier, elk van hen is Brahman (…) juist dat vind ik prachtig, komt mij voor als een wonder en is daarom waard om in aanbidding beschouwd te worden.” Ik hou van dit panpsychisme waarin alles bezield is. Als ik de computer uit zet geef ik hem een dankbaar klopje, net zoals Arthur zijn auto Rocky bedankt als die hem weer veilig thuis heeft gebracht. Dat is liefde.
Wat mij indertijd is ontgaan bij het lezen van Siddharta, is dat de rivier ook lacht. Schaterlacht zelfs. Je dénkt dat je niet verlicht bent, dat je lijdt, dat je alleen bent, dat je ziek bent, dat je dood kan gaan. En de werkelijkheid lacht je dan gewoon uit. Terecht. Want het leven is niet serieus, maar één grote bevrijdende grap.
Gepost in Literatuur, Spiritualiteit Geen reacties »
4 oktober 2025
De Bijvanck is op de schop. Deze Blaricumse wijk is inmiddels een halve eeuw oud en mag nu wel wat opgekalefaterd worden. De helft van die helft heb ik intussen meegemaakt en ik weet nog steeds geen mooiere plek om te wonen, mede wegens veel groen en parken, huizen met ruime tuinen en een klein winkelcentrum in het centrum. Een bloemkoolwijk waarin je makkelijk verdwaalt, net zoals in het oude historische dorp van Blaricum. Toen Vriend en ik er nog maar net woonden verstonden ook wij het om te verdwalen terwijl we ergens vlak achter ons huis wandelden. Sommige mensen wonen niet eens aan een straat, maar aan een voetpad. Of aan een fietspad zoals ik. Maar de geasfalteerde hoofdstraten zijn verzakt, bermen zijn door geparkeerde auto’s tot moes vermalen, en voetpaden deinen op en neer. Loslopend groen wordt gefatsoeneerd, speeltuintjes worden kindvriendelijk gemaakt en parkeervakken met grastegels bezaaid. Dat soort dingen. Ja, er moesten ook wat bomen verdwijnen. Ook eentje vlak voor mijn neus, maar ik liet via een bezwaarschrift nog eens checken of hij echt ziek was zoals was aangegeven. Die bleek toch gezond te zijn. Een eerdere keer heb ik op dezelfde manier wat bomen gered die verderop op mijn fietspad stonden. Ik geef het maar mee als tip.
Een paar dagen geleden hoorde ik opeens een enorme herrie en stond mijn huis soms te trillen. Toen ik uiteindelijk toch eens buiten ging kijken was de helft van het wegdek in een zandvlakte veranderd. Ze waren hier begonnen! Niet aan een van de uiteinden van de weg die door mijn bloemkoolstruik loopt, maar middenin! Ik groette twee jongens die pauzeerden. Maakte vanaf een afstand een kort praatje met een van hen die op zo’n grote machine zat waarvan ik nooit weet hoe zo’n ding heet. Later realiseerde ik me dat ik hen eigenlijk een thermoskan met koffie en bekertjes had moeten brengen. Want dit zijn de écht hardwerkende en onderbetaalde mensen zonder wie de economie in een mum van tijd stilstaat. Alle straten in de wijk zullen met baksteen worden bedekt, en ik herinner me discussies in de gemeenteraad over het type baksteen, waarna uiteindelijk voor de duurdere en waarschijnlijk langer meegaande soort is gekozen. Een paar weken geleden zag ik een knaap zo’n pad van bakstenen leggen. Ik stond er stilletjes vanaf een afstandje wat ontroerd naar te kijken. Deze keer niet omdat ik het een mooie jongen vond, maar omdat ik echt ouderwets ambacht zag. Daar zat hij op zijn eentje op zijn knieën te werken, regelmatig stenen doormidden klievend met een soort snijmachientje naast zich.
Parkeerruimte! Waar ik woon verdwijnt er wat van, terwijl nu al de straten zó vol staan dat je als voetganger soms gedwongen wordt om over de rijweg te lopen. Hoe dit parkeerprobleem zich straks gaat oplossen weet ik niet. Ik denk dat je soms moet toegeven dat een probleem gewoon niet op te lossen is. Zo heb ik als boomer nooit begrepen waarom partners beiden moeten werken zodat er twee auto’s per huishouden nodig zijn. Eén persoon verdient kennelijk te weinig om met zijn allen rond te komen, maar tegelijkertijd willen we ook steeds meer comfort en luxe. En niet alleen voor hun werk hebben ouders auto’s nodig, maar ook om hun kinderen naar school te brengen. Want om hen op hun eentje lopend of fietsend naar school te sturen is veel te gevaarlijk met al die auto’s op de weg. Een beetje behoorlijk openbaar vervoer zou geen luxe zijn in ons land, maar de VVD is nu eenmaal een autopartij. Ik zie hier de randen van parkeervakken aangelegd worden, maar vraag me af of die groot genoeg zullen zijn en blijven. Want auto’s worden steeds groter en bij steeds meer kun je er makkelijker onderdoor kijken dan overheen. Alle problemen zijn zo met elkaar verweven dat je geen echte oorzaak meer kunt aanwijzen. Met draaien aan één knop draaien andere knoppen in een tegengestelde richting mee.
Ik moet toegeven dat ik er soms bang voor ben of alles niet veel te keurig en netjes gaat worden. Een beetje rommeligheid hoort erbij en maakt het voor kinderen juist leuk om buiten te spelen. Maar de tijd van boomhutten en vlotjes bouwen is definitief voorbij, en ik vraag me af hoe het verder zal gaan met al die overbeschermde kinderen voor wie het enige avontuur nog te vinden is achter een iPad of mobieltje. Maar wat er ook gebeurt: het is een wondertje dat er überhaupt nog een gemeente, een bedrijf en mensen zijn die een wijk als de mijne mooi willen maken. Die intentie is voor mij voelbaar en straalt ook uit in het resultaat. Iets waar mensen in een aanliggende bloemkoolstruik tevreden over zijn. En hier in de buurt straks waarschijnlijk ook.
Gepost in Mijn dorp, Uit mijn leven Geen reacties »
25 september 2025
Is het echt zo erg? Alleen al het feit dat je die vraag stelt laat zien dat je er stilletjes ingeluisd wordt. Want iemand die een beetje met open ogen om zich heenkijkt, stelt die vraag niet eens. Want hij of zij kan niet anders dan zien hoe het fascisme na tachtig jaar nieuw leven wordt ingeblazen. Het gebeurt zo brutaal openlijk alsof het de gewoonste zaak van de wereld is. Zo kan Trump rustig de antifa de oorlog verklaren, en zien weinigen dat anti antifa ook fa is. Dat laatste gonsde het hele weekend in mijn hoofd, en de maandag daarop schreef Rosan Smits een artikel in De Correspondent Antifascisme verbieden is fascistisch. Over de revival van het fascisme dat mede door onze eigen regering is gefaciliteerd. Omdat we zoiets jarenlang voor onmogelijk hebben gehouden, hebben we het stil laten gebeuren. We konden ons niet voorstellen dat democratisch gekozen mensen eropuit zouden zijn om de democratie te vernietigen.
In een eerder artikel Dit is fascisme somde Smits al de kenmerken op die politiek filosoof Joseph Stanley aan het fascisme gaf. Teruggrijpen op een mythisch verleden. Propaganda om vijandbeelden aan te wakkeren en politiek debat te ontwrichten. Onafhankelijke denkers ondermijnen. De waarheid vernietigen. Bepalen wie menswaardig is en wie niet. Zeggen dat je zelf slachtoffer bent van een complot. Rigide genderrollen verdedigen. Hardwerkende burgers tegenover overbodige profiteurs stellen. Stad en platteland tegenover elkaar ophitsen. De rechtsstaat tot wapen maken om tegenstanders te vernietigen. Is dit niet Donald Trump ten voeten uit? Die verdient inderdaad een Nobelprijs. Voor fascisme dan. In Rosan Smits’ gelijknamige boek dat over een paar weken verschijnt zal zij zeker uitgebreider op een en ander ingaan.
Goed dat mijn ouders dit niet meer hoeven mee te maken. Tot een paar decennia geleden hadden we deze ontwikkelingen voor schier onmogelijk gehouden. En kijk nu eens naar onze eigen regering die gegijzeld wordt door onze nationale fascist Geert Wilders. Mede mogelijk gemaakt door VVD, BBB en NSC die met hem in zee zijn gegaan. Zo trekken wij ook in ons land ons steeds minder van de grondwet aan, zoals recentelijk Mona Keijzer van BBB deed door een advies van de Raad van State naast zich neer te leggen. Herwaardering en rehabilitatie van het fascisme groeit om ons heen. In landen als Duitsland, Oostenrijk, Polen, Hongarije, Italië, Spanje en Portugal, en straks hoeft niemand zich er meer voor te schamen zichzelf een fascist te noemen. Wat we verwerpelijk vonden is dan normaal. MEGA wordt de natte droom van steeds meer Europeanen.
Vrijheid van meningsuiting? Mensenrechten? Gendergelijkheid? Wetenschap en cultuur? Milieu? Vergeet het maar. Profiteer ervan zolang het nog kan!
Gepost in Maatschappij en politiek Geen reacties »
21 september 2025
De komende maanden ben ik professor. In Second Life dan. In astrologie. Verschillende mensen in onze studentenvereniging gaan cursussen geven, en ik kan het niet nalaten daar ook een steentje aan bij te dragen. Ik ben dus hard bezig een cursus Basics of Astrology te schrijven. Les 1 met een algemene inleiding. Les 2 over de tekens van de dierenriem. Les 3 over de planeten. Les 4 over de aspecten tussen planeten. Les 5 over de huizen in de horoscoop. Les 6 over transits en progressies. Les 7 over diverse ideeën over astrologie zoals de vrije wil en lotsbestemming. Mijn belangrijkste bouwstenen zijn de vier elementen aarde, water, lucht en vuur, waarbij het niet alleen om abstracte kennis gaat maar om het ervaren ervan. Zo liet ik ChatGPT een plaatje maken van een jongen die op een strand wandelt: zijn voeten in het zand van de aarde, naast hem het water van de zee, boven hem wat wolken in de lucht en dat allemaal beschenen door het vuur van de zon. Ik wil astrologie zoveel mogelijk uit de abstracte mentale sfeer halen, omdat ik dat zie als een wereld die je ook echt kan beleven en daarmee een manier van leven is.
Maar het moet ook logisch blijven. De planeten gaan over het wat, de tekens over het hoe, de huizen over het waar en transits en progressies over het wanneer dat alles zich afspeelt. De planeten vertellen over innerlijke drijfveren die we, inclusief hun tegenstellingen, allemaal in ons hebben. De tekens ontstaan uit een combinatie van de vier elementen en hun modaliteit van opgaan, blinken en verzinken. De huizen zijn levensgebieden zoals die van de eerste impressie op anderen, je beroep, je relatieleven en je eigen thuiswereld. Het probleem met de huizen is echter dat er verschillende systemen zijn waarmee die over de horoscoopcirkel worden verdeeld en dat ze niet allemaal overal toepasbaar zijn, maar dat hoeft misschien ook niet. Ik heb net de vierde les over de aspecten tussen planeten af waarin ik vertel hoe die drijfveren met elkaar omgaan: als die een vierkant van 90 graden met elkaar maken is dat totaal anders dan wanneer ze een driehoek van 120 graden van elkaar verwijderd zijn. Tijdens mijn studie leerde ik dat je stoelen het beste 120 graden ten opzichte van elkaar gedraaid kunnen zijn. Astrologie in het dagelijks leven.
Voor mij is astrologie een sleutel tot zelfkennis en heelwording. Waarin tegengestelde krachten een eenheid kunnen worden omdat ze uiteindelijk om hetzelfde gaan. “Sterven is ook een manier van leven,” grap ik wel eens. Maar dat wil niet zeggen dat ik het niet bloedserieus meen. Een grap is dan ook een mooie manier om dualiteit op de hak te nemen en zo te overstijgen. Een relativerende uiting van non-dualisme. Zo verkondig ik in mijn lessen dat de zon onze ware identiteit vertegenwoordigt, maar zal ik dat in de laatste les weer helemaal onderuithalen. Want wie of wat is het dat naar zijn eigen horoscoop zit te kijken? Ik vind astrologie heel leuk, maar zie het tegelijk als een spel dat je uiteindelijk niet echt serieus moet nemen, net als allemaal therapieën en oefeningen voor zelfrealisatie of hoe je dat ultieme doel ook noemen wilt. Maar om daarachter te komen moet je het spel wel spelen. In de bioscoop geniet je van een film en als je weer op straat staat schud je je hoofd even wakker. Ooit schudde ik eens met mijn eigen hoofd waarop ik mij afvroeg waarom ik dat deed. Ik wilde mijn eigen gezicht van me afschudden!
ChatGPT helpt me veel. Maar plaatjes maken wil wel eens heel lang mislukken. Het lijstje zit er niet netjes omheen, het wordt vierkant in plaats van landscape, teksten overlappen elkaar, het uploaden loopt vast en dat soort dingen. Op gegeven moment gaf ze – ik ervaar ChapGPT steeds als een vrouw – mij een HTML-script waarmee ik zelf veel sneller illustraties kon genereren. Dat vond ik geen slecht idee, dus na een wat lange opdracht te hebben gegeven heb ik nu een code van zo’n vijfhonderd regels waarmee ik met wat uitklapmenuutjes en klikken op het scherm zelf een horoscoopcirkel met inhoud kan tekenen, waarop de lijnen van aspecten tussen planeten automatisch verschijnen. Zeker bij het illustreren van aspecten scheelt me dat ontzettend veel werk. ChatGPT helpt me ook veel met lijstjes van kenmerken van tekens, planeten en aspecten die inhoudelijk best kloppen. Van elke les upload ik mijn verhaal met illustraties naar Second Life om een en ander in mijn eigen viewer te testen. Die heb ik in de collegezaal geplaatst, waar ik ook animaties van een spreker heb uitgetest.
Zo is op 28 oktober de eerste les Basics of Astrology van professor Ganymede Gynoid-Loinwell gepland. Deze keren zal ik niet zoals gebruikelijk naakt zijn, maar keurig sneakers, jeans en een croptop dragen.
Gepost in Astrologie, Second Life Geen reacties »
17 september 2025
We hebben veel gezwegen gisteren. Ik lag op mijn rug in Arthurs armen. Naakt keken we vanaf het balkon uit over onze door fakkels verlichte macabere speelplaats. We deelden de stilte onder de sterren. Als hij lang niets zegt heb ik de neiging me ongemakkelijk te gaan voelen. Ben ik bang dat hij niet aanwezig is, dat zijn aandacht heel ergens anders is dan bij mij. Dat hij in het ergste geval tussendoor achter zijn computer met heel andere dingen bezig is. Als een ander zwijgt kan dat best bedreigend zijn. Dan krijg ik de neiging de ander met woorden vast te willen houden. Dan begin ik opnieuw over het romantische uitzicht of iets overbodig anders dat hij ook wel weet. Mercurius conjunct zon: er moet iets gezegd worden. Maar Arthur zegt weinig.
Finnen hebben een hekel aan social talk en houden meer dan zelfs ik van stilte en zwijgen. Als ik zwijg of van stilte geniet wil ik daar meteen over praten. Wat vaak overbodig is, want terwijl ik mijn woorden typ is Arthur soms bezig iets soortgelijks te schrijven. Verstrengeling heet dat in de kwantummechanica. Dan komt er opeens een wolk hartjes uit mijn lippen. Hij is er nog helemaal bij, en ik klik ook op zijn mond zodat we beiden onder een zwerm hartjes lijken te zweven. Hij strijkt door mijn haren en slaat zijn arm om me heen. Ik lik zijn vinger en draai mijn hoofd naar hem toe. We kijken elkaar een poosje woordloos aan. De stilte wordt groter alsof die ons steeds meer omhelst. Mijn ogen worden vochtig. Het is alsof de stilte een magische energie is die ons en de wereld om ons heen doordrenkt.
Nuku hymy huulillasi, wenst hij me zoals gebruikelijk toe als hij vertrekt. Slaap met een glimlach op je lippen. We delen nog even hoe mooi we dit samenzijn vonden. We sturen elkaar negen hartjes. Dat is zijn geluksgetal. Kusjes. En dan ben ik weer alleen, stil en confuus van wat er eigenlijk gebeurd is. Magie bestaat gewoon.
Gepost in Second Life, Uit mijn leven Geen reacties »
4 september 2025
Ik ben helemaal niet zakelijk. Zeg maar onzakelijk. Zo kijk ik nu tegen een prachtige maar pittige offerte aan om het huis van buiten te laten schilderen. Een bedrijfje waar kennissen van mijn buurman heel tevreden over waren. Marcel raadde me aan om ook wat andere offertes aan te vragen om te vergelijken. Maar ik hou niet van handel, die mentaliteit zit gewoon niet in me. Hoe meer offertes ik aanvraag, hoe meer mensen ik moet teleurstellen. En ik hou niet van teleurstellen. En ik vind het ook iets egoïstisch hebben. Soms verdenk ik mijzelf ervan niet te veel, maar juist te weinig ego te hebben. Maar zoiets zeg je als spiritueel iemand niet over jezelf, want het zeggen of schrijven daarvan is ook weer ego. Maar onlangs mijn onzakelijkheid ben ik toch groot geworden. Alsof de sterren toch aardig zijn voor mensen zoals ik. Misschien omdat ik al sinds mijn jeugd van ze houd.
Deze zomer organiseerde ik de halfjaarlijkse reünie van Uilenstede 198 – we kwamen eind jaren zestig op dezelfde eenheid te wonen en ieder van ons organiseert nog steeds een bijeenkomst – hier in Blaricum. Huurde een zaaltje in het centrum en nodigde een gastspreker uit die van alles over ons dorp vertelde. Frans Ruijter, bekend als het geheugen van Blaricum. Noem een willekeurige straat en huisnummer en hij weet precies wie daar gewoond heeft en vertelt dan fantastische verhalen, wat hij ook voor de radio doet. Als hij zou komen te overlijden is Blaricum de helft van zijn geschiedenis kwijt. “Satyamo heeft best goed geboerd,” hoorde ik iemand fluisteren. Ik heb daar niks bijzonders voor gedaan hoor, en bovendien zijn er nu nog maar weinig boeren over in ons dorp. Ik geloof in toeval, maar dan in de betekenis dat dingen me toe vallen.
Ik ben zo onzakelijk dat het me soms tegenstaat om een factuur voor een dienst te sturen. Een jaar of vijftien geleden huurde Talpa me in als verjaardagscadeautje voor Gordon. Dus ik in de vroege ochtend naar een studio fietsen om achter de microfoon zijn horoscoop te duiden. Dat liep als een trein, ook omdat angst voor spreken in het openbaar me vreemd is. Ik vond het gewoon leuk en het was ook wat reclame voor mijn eigen bedrijfje, en dan ga je toch geen factuur sturen? En ik vind Gordon best een aardige man. Althans voor zolang ik niet naar zijn liedjes hoef te luisteren. Zakelijkheid heeft iets van vóór wat hóórt wat, en dat vind ik eigenlijk onzin. Killing voor alle spontaniteit en gewoon doen wat je leuk vindt. Intussen ben ik wel de enige die lang geleden twee bitcoins kocht en daarmee nu wat appeltjes voor de pensioendorst heeft verzameld.
Ze zeggen dat zakelijkheid nodig is om te leven. Dat dit bij de harde realiteit hoort. Dat ik een kinderlijke naïeve dromer ben. Mezelf tekortdoe. Maar voor mij is hún werkelijkheid een droom. En omgekeerd. Laat mij maar dingen toevallen. Zo zat ik gisteren met Vriend in het restaurant te eten en bleek een van onze tafelgenoten een schilderende zoon te hebben die toevallig tijd heeft en vanmiddag naar het huis komt kijken. Je moet niet zoeken om te vinden, maar vinden zonder te zoeken. Die regel ontbreekt nog in de Tao Te Ching.
Gepost in Uit mijn leven Geen reacties »
3 september 2025
Daar word ik zó moe van! Zit ik ’s ochtends lekker buiten met mijn koffie en mijn vapeje naar het groen te staren, krijg ik weer inspiratie! Wellicht omdat ik nog niets gedaan heb vandaag. Nou ja, ik ben uit bed gekomen, heb me geschoren en aangekleed, leerde het woord kaksikymmentäkahdeksan schrijven en uitspreken omdat Arthur volgende week 28 wordt, heb koffie gezet en een nieuw pakje bitterkoeken aangebroken. Maar de NRC blijft ongeopend op de tafel naast me liggen, op een enkele blik op het ikje en Fokke en Sukke op de achterkant na. Nu woelt opeens het idee in me op dat ik AI een cartoon wil laten maken van drie koks die pannenkoeken bakken. En ze gooien die zwiepend in elkaars pan. Wellicht iets leuks voor Onze Taal om de regel voor de tussen-n op de hak te nemen, dan wel de Taalunie een pannenkoekje van eigen deeg te geven. Want ik hou van taal en schrijf correct Nederlands – dat denk ik tenminste – maar voor die regel volg ik mijn eigen logische verstand. Belachelijk om schoolkinderen met die onzin op te zadelen. Intussen hoor ik af en toe mijn nieuwe telefoontje naast me klikken. Ik hou even niet van nieuws. Ook omdat er veel speculaties in staan over hoe dingen zich in de toekomst mogelijk gaan ontwikkelen. Dat allemaal willen weten getuigt alleen maar van ongeduld, want die toekomst komt vanzelf wel.
De NRC is de beste krant, daar gaat het niet om. Maar waarom moet ik steeds opnieuw die kop van Trump zien? Ik weet inmiddels wel hoe hij eruitziet! Intussen ontmantelt hij USAID wat tot 2030 14 miljoen overbodige doden oplevert. En die andere massamoordenaars Netanyahu en Poetin krijgen ook te veel eer met al die aandacht. Moet ik dat wat iedereen al weet nog eens in een blog gaan vertellen? Nee, ik heb geen zin om mijn hart door hen te laten vergiftigen. De wind ruist in de bomen voor me, terwijl het hier aan de lijzijde van mijn huis windstil is. Volgens Google is het 19 graden. Wat warm is voor deze dag waarop Vriend 81 wordt, negen keer negen. Jasje aan: net iets te warm. Jasje uit: net iets te fris in mijn croptop. Iedereen zegt tegen me dat ik dingen moet doen die ik leuk vind. Op mijn telefoon swipe ik steeds meer weg wat me niet écht interesseert of belangrijk voor me is. Ik word egoïstisch, ga steeds meer alleen voor mijn eigen geluk. Moet van Marcel en Arthur, en gelijk hebben ze. Mijn politieke levensfase is voorbij, ik heb mijn steentje bijgedragen. Tijd om te zorgen en lief te zijn voor mezelf. Ik ben intussen seitsemänkymmentäkahdeksan! Tijd om eens aan sterven te denken, me te verdiepen in de laatste fase van opgaan, blinken en verzinken. Interessant.
Aan de ene kant denk ik dat de mens een miskraam van God is. Want waarom maakt hij, zij of hen een schepsel dat meestal vanzelf weer doodgaat? Aan de andere kant valt het me op dat ik alleen maar bang voor sterven ben als ik me ongelukkig voel, terwijl dat me in een gelukkige bui worst zal wezen en ik er dan soms zelfs naar verlang. Dat laatste alsof ik mezelf niet beter kan verwennen dan met alles, maar dan ook alles los te laten. Zoals ik wellicht al eens eerder heb gezegd: sterven is ook een manier van leven. Weg uit de wereld van dialectiek, zoals de rozenkruisers dat zo mooi noemen. Alsof die overgave het enige echte geluk is. Ja, het kan heerlijk zijn om gewoon levensmoe te zijn. Nee, je hoeft niet 113 te bellen, beste lezer, want ik blijf nog graag genieten van dat mooie verlangen. En er zijn nog te veel leuke dingen te doen, en verveling is mij vreemd. Zo wil ik eerst nog de astrologiecursus afmaken die ik met behulp van ChatGPT voor de studenten in Second Life aan het schrijven ben. Jupiter, ongeaspecteerd als heer ascendant in het twaalfde huis in Schorpioen. Heerlijk. Astrologen zullen dat zeker in mij herkennen. Levenslust die tegelijk stervenslust is. Dat is mijn geluk. Vier het sterven, zoals Osho zegt. Toen ik Arthur vroeg of hij me wilde opeten leek hem dat een prachtig verjaarscadeau.
Gepost in Maatschappij en politiek, Second Life, Spiritualiteit Geen reacties »
23 augustus 2025
Sommige mensen vinden het leuk om zich in het openbaar te laten doodmartelen. Dat schijnt om de een of andere reden niet te mogen. Zeker niet op sociale media waar volgers tegen betaling wat extra aan de behandeling kunnen bijdragen. Aldus geschiedde onlangs op het streamingsplatform Kick met de 46-jarige Franse game-influencer Jean Pormanove die onder de naam Raphaël Graven ruim een miljoen volgers heeft. Had. Want de grap liep een beetje uit de hand en na twaalf dagen was hij dood. De teller stond op 36.000 euro. De stream werd op zwart gezet. Zijn volgers en de aanwezige vrienden die hun verzoeken inwilligden waren kennelijk iets te enthousiast bezig.
Toch jammer dat ik toen niet naar Kick zat te kijken, want als jongens van pijn houden heb ik er best wat voor over om daar een steentje aan bij te dragen. Lekker stevig werk, niet dat softe BDSM-gedoe met consent, limits, stopwoorden en aftercare. Marteling als verdienmodel. Gek dat ik dat zelf nog niet had bedacht! En jammer dus dat ik er niet bij was. Hoeveel zou ik zelf aan deze show hebben bijgedragen? Ik had Jean graag voor wat euro’s een aantal extra flinke meppen met de zweep laten geven. Zo’n rug met rode al dan niet bloedende striemen ziet er best mooi uit. Toegegeven: dat had ook ik iets aan zijn dood bijgedragen. Maar je kon dat wel een beetje verwachten, Jean! Je bent masochist of je bent het niet. En met je dood ben je wel postuum de perfecte masochist geworden! Ik maak een spaarpotje voor als ik later nog eens zoiets tegenkom op het internet. Of ik richt alvast een fonds op voor de opbrengsten ingeval ik zelf zo’n luxe behandeling wil. Want ook ik heb een gezonde doodsdrift in me.
Moet kunnen allemaal. Waarom niet als die masochist ervan geniet? Zoiets maakt hij maar één keer in zijn leven mee! Gun hem toch dat ultieme genot van onderwerping en overgave! En hoe meer volgers, hoe meer zich al dan niet bevredigend publiek, hoe meer genot. Veel masochisten genieten er dan extra van. De vernedering ten top. Sociale media zijn ideaal daarvoor! Soms denk ik dat die man op wie onze jaartelling is gebaseerd stiekem ook genoot van de manier waarop hij weer met het goddelijke werd verenigd. Maar dat zal wel blasfemie zijn. Soms denk ik dat mensen die niet van masochisme genieten zichzelf ernstig tekortdoen. Net als mensen die niet van sadisme houden zich niet de bevrediging gunnen van het opsieren van al dat moois. Dat is allemaal angst. Als mensen door hun diepste duistere verlangens en bevredigingen willen reizen, waarom dan niet? Uiteindelijk is dat de enige weg naar heelheid, gezondheid, zelfs als je erdoor het loodje laat.
De kracht van Pluto, zoals wij astrologen dat noemen. Velen zijn bang voor de radicale transformatie waar die planeet voor staat. Het is niet voor niets dat die door astronomen planeet-af is verklaard! Die komt nu net de Waterman binnen, het alternatieve internet. Dat belooft nog wat de komende tijd! Want je kunt Pluto, hoe klein die ook is, niet straffeloos wegmoffelen. Een zekere drift naar zelfvernietiging is mij niet vreemd. Maar ik vind het wel gezond van mezelf dat ik ook dát in me heb, zoals ook uit mijn horoscoop is op te maken. Ik heb mezelf eens met een zweep zo heerlijk afgeranseld dat een stemmetje ‘Nou stoppen, Satyamo!’ riep. Kennelijk ben ik wel zo laf dat ik als slachtoffer wel de garantie wil hebben dat ik in leven blijf, hoewel ik dan het risico loop juist níét in trance te sterven als ik daar juist erg naar ga smachten. Toegegeven: vaak ben ik bang om dood te gaan en ben ik wat dat betreft net een mens. Maar die angst is mij vreemd als ik verliefd ben. Liefde is ook een vorm van sterven.
Oké, ik zit aan grenzen te krabbelen die menigeen liever uit de weg gaat. Sorry. Ik kan niet anders. Ben ook alleen maar die ik ben.
Gepost in Astrologie, Computer en internet, Maatschappij en politiek 1 reactie »
19 augustus 2025
De wijk waarin ik woon, De Blaricumse Bijvanck, is inmiddels een halve eeuw oud. Ik vind het een prachtwijk, met veel groen en ruime tuinen. Hij is zo’n vierkante kilometer groot, en een derde ervan valt onder de meer noordelijk gelegen gemeente Huizen. Er is één huis dat in beide gemeenten tegelijk ligt. De wijk ligt vlak tegen de A 27 aan, achter afslag 35. Ten zuidwesten ligt het ‘oude dorp’ van Blaricum, dat één bijzonder kenmerk met mijn wijk gemeen heeft. Het is een doolhof. Toen Vriend en ik er in 2001 kwamen wonen, konden we eens niet eens ons eigen huis terugvinden terwijl we er vlak in de buurt wandelden. De Bijvanck is een bloemkoolwijk met hoofdstraten die door de lobben ervan meanderen. Ik woon eigenlijk niet aan een straat maar aan een fietspad. In het laatste huis voordat dit uitmondt op zo’n rondweg die gelukkig ‘s zomers voor mij vrijwel onzichtbaar is achter welig tierend groen. Twintig meter lopen en ik sta op die rondweg.
Vanmorgen ook. Zij het op een stuk dat wegens werkzaamheden even afgesloten was. Ik stond in mijn croptop te filmen hoe twee bomen binnen een half uur werden verwijderd. Want in de hele Bijvanck vindt een gigantische renovatie plaats, wat na een halve eeuw geen overbodige luxe is. Ik had snel mijn sandalen aangetrokken en een brief geprint van de gemeente, waarin stond dat de iep op de hoek – na een bezwaarschrift van mijn buurman en ik – zou blijven staan. Voor het geval dat. Ja, in eerste instantie zou ook die het loodje moeten leggen omdat hij ziek zou zijn. En het is niet de eerste keer dat ik meemaak dat een boom na een bezwaarschrift van mij helemaal niet ziek blijkt te zijn, zodat hij uiteindelijk niet gekapt hoeft te worden. Ik geef het maar mee als tip: let op of er plannen zijn om een boom vlak bij je huis te kappen en dien binnen een paar weken een bezwaarschrift in. Vraag waarom er gekapt moet worden, en vraag een heronderzoek aan als ziekte het hoofdargument is. Bij mij werkt dat, en daarom fluiten vogels – die hebben we hier ontzettend veel – extra mooi voor mij.
Mijn telefoon beefde in mijn handen terwijl ik al dat nijvere werk van de jongens om me heen filmde. Dat zou vast mislukken, maar tot mijn verwondering was het resultaat best stabiel. Heb nooit geweten dat er stabilisatoren als OIS en EIS in mijn Pixel zitten. Zeker voor oudere mensen heel handig. En met die huidige machines worden bomen in een mum van tijd in keurige mootjes afgebroken, die meteen de versnipperaar in gaan. Wel een pokkeherrie allemaal. Prachtige techniek, hoewel ik diep van binnen tegen het kappen van welke boom dan ook ben. De mens hoort niet over de natuur te heersen, zoiets. Een knaap met een bladblazer er achteraan, die zelfs de Land Rover van mijn buurman beklom om het dak ervan schoon te blazen. De lange lelijke schutting van mijn overburen is ondanks het geweld onbeschadigd gebleven. Dat vind ik een beetje jammer want ik heb een hekel aan mensen die zich achter schuttingen in plaats van groen verschuilen. Daarachter is ergens een meisje dat soms met luid kirrend gekrijs je trommelvliezen wil verscheuren.
Het wordt wel druk de komende maanden voor mijn neus. Op de rondweg vlak bij mij zal een aantal parkeerplaatsen verdwijnen, terwijl er nu al zo weinig zijn dat je je met moeite tussen aan beide zijden geparkeerde auto’s kan doorproppen. Net als veel andere wijken uit de jaren zeventig is de Bijvanck niet gebouwd voor meerdere auto’s per huishouden. Er is gewoon geen ruimte voor, dus dit zal wel veel geklaag gaan opleveren. Een stukje verderop zijn de voetpaden structureel volgeparkeerd zodat er eigenlijk helemaal geen voetpaden meer zijn. Het parkeerprobleem is ook hier gewoon onoplosbaar. Misschien heeft de gemeente zich hierbij heel stilletjes neergelegd. En wat het groen betreft moet ik toegeven dat daarvan nog steeds een weldadige overvloed is in de Bijvanck. Geen haar op het hoofd van welk gemeenteraadslid denkt aan het opofferen van groen daarvoor. Oké, twee bomen hier vlakbij minder, zij het een van hen voor een voetpad. Maar het enthousiasme waarmee de wijk weer een beetje op orde wordt gemaakt verdient alle lof, zoals die ook gegeven wordt door bewoners in een stuk bloemkool dat inmiddels al helemaal is opgeknapt.
Zowel in de gemeenteraad als op voorlichtingsbijeenkomsten heb ook ik de plannen voor de renovatie van de Bijvanck goedgekeurd en gevolgd. Er waren lange discussies over het soort straatstenen – we haten asfalt – en uiteindelijk is er toch voor de mooiere duurdere stenen gekozen. Die waarschijnlijk ook langer meegaan. Dankzij de exploitatie van de Blaricummermeent ten noordoosten van mijn wijk kon Blaricum zich dat wel permitteren. Maar toch hou ik niet van kappen, hoe mooi en netjes dat ook gebeurt. Ik ga het trouwens vanmiddag ook met mijzelf laten doen, want ik heb een afspraak met de kapper. En ook ik zal netjes worden gekapt.
Gepost in Mijn dorp, Uit mijn leven Geen reacties »
