Mystiek

13 juni 2020

Soms kom ik een tekst tegen die ik zo mooi vind dat ik hem zelf geschreven zou kunnen hebben, voor zover ik dat niet al gedaan heb. Dat klinkt misschien wat arrogant, maar dat is dan maar zo. Hier spreekt Mirabai Starr op de website Hollyhock over een onblusbaar en voor mij romantisch verlangen dat ik ook wel ‘verdwijndrift’ noem. Ik kwam dit tegen op de facebookpagina Dark Advaita van Rita Bletgen zodat ik deze keer een blog plaats die ik hoofdzakelijk niet zelf heb geschreven. Dank, Rita! De vertaling is van Hansjelle Dijkstra.

De hoogste roeping van de mysticus is niet om Verlicht te worden, maar juist om Niets te worden, om volkomen in de Ene te verdwijnen. Wat een waanzin! En toch heeft het mystieke pad alles te maken met paradoxen. Als de minnaar opgaat in de Geliefde smelt alle scheiding en blijft alleen liefde over. Er is niemand meer om naar te verlangen, of een voorwerp om naar te verlangen. En dit is goed nieuws voor de mysticus.

Mystici vertellen dat hun ervaring van eenheid onuitsprekelijk is, en toch kunnen ze het niet laten om hun ontmoeting in weelderige poëtische taal uit te drukken. Mystiek wordt gekenmerkt door vernietiging: de ziel is de mot die onverbiddelijk naar de vlam wordt getrokken. Bij het verbranden tot de dood er op volgt wordt de minnaar getransformeerd in de Geliefde, het individuele zelf verdwijnt in de eenheid met het Goddelijke. De droom van ballingschap eindigt daar, en de geest komt thuis bij zijn Bron.

Het is hier, in het midden van deze eeuwige paradox, dat duidelijk wordt dat alle spirituele paden voortkomen uit – en terugkeren naar – hetzelfde universele hart. Dit is waar het enige mogelijke antwoord is te vinden op de stille zegening van vereniging met de Ene: de gepassioneerde uitstorting van Liefdes Taal.

Hier is verlangen naar God geen kwaal die genezen moet worden, of iets dat gebroken is en dat gerepareerd moet worden. Maar het is een verbrijzeling van de pantsering van het hart, zodat, binnen de uitgestrekte ruimte die zich opent, het Mysterie kan binnenstromen en ons zal optillen in de armen van Liefde zelf.

Prachtig zoals gesproken wordt over paradoxen, omdat het ultieme alleen door proza of poëzie in woorden is te vatten. Mirabai citeert op haar website ook gedichten van anderen, zoals deze van Zi Ye. Zo mooi dat ik niet kan nalaten hem tenslotte ook een plaatsje te geven.

All night I could not sleep
Because of the moonlight on my bed.
I kept on hearing a voice calling:
Out of Nowhere, Nothing answered “yes.”